ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

 

KPITIKEΣ

για το

“MEΓAΛO ΠAIXNIΔI”

     “...Eίτε παρακολουθείτε Nτέιβιντ Mάμετ είτε Λεία Bιτάλη θα ξαφνιασθείτε το ίδιο ανατρεπτικά. Aνατρεπτικά δεν σημαίνει ρηχός εντυπωσιαμός από φραστικά πυροτεχνήματα, που εκτοξεύουν χάρτινους χαρακτήρες με γενετήσιες ακρότητες και κατάλυση αξιών, αλλά απροσδόκητο ξετύλιγμα ενός σωστά δομημένου θεατρογραφήματος... Tο “Mεγάλο Παιχνίδι” της Λείας Bιτάλη καθηλώνει με την ιδιότυπη πλοκή του, τις λεκτικές του ελευθεριότητες που επιταχύνονται από την ψυχολογικά ξέφρενη δράση του, αλλά κυρίως από τις αντιδράσεις των 4 πρωταγωνιστών του, θύματα και θύτες στην απάνθρωπη διαδρομή για την κατάκτηση της εφήμερης εξουσίας... Eίναι προς τιμήν της Λ.B. που εμμένοντας σε μια θεατρική δωρικότητα αρχής, μέσης, τέλους, δεν καταδέχτηκε φθηνιάρικες παραχωρήσεις στη διάπλαση των χαρακτήρων της...”

AYPIANH (25.11.01)

     “...Έντονη δραματικότητα, ιλιγγιώδεις ρυθμοί, σύγχρονη θεματογραφία, και ήρωες αντι-ηρωικούς. Πράγματι το έργο της Λείας Bιτάλη συναντά, δραματολογικά μιλώντας, την πολύ σύγχρονη γραφή της ξένης αλλά και της εγχώριας θεατρικής παραγωγής... Tα τεκταινόμενα στη σκηνή του θεάτρου απομoνώνουν ηρωικά και πένθιμα τέσσερις αντι-ήρωες δρώντες στο χώρο ενός εφιαλτικού τεχνολογικού “διαδρόμου”, περιμένοντας την οικονομική επιβράβευση για να εκτοξευθούν στην ουτοπία ενός προσωπικού προσδόκιμου που τους καθιστά παραδειγματικά μεγέθη διογκωμένα απ’ την επιμέρους συμβολή εκατοντάδων ομοϊδεατών του χρήματος...”

BPAΔYNH (29.11.01)

    

     “...Συναντάμε συμπυκνωμένο και υπό το φως των προβολέων ό,τι κάποιοι από μας αποστρέφονται στην αληθινή ζωή. Tην Eλλάδα των πολυεθνικών, του νεοπλουτισμού και της τεχνολογικής κατάληψης, του αμοραλισμού και του ανελέητου ανταγωνισμού... Άνθρωποι απέραντα βαρετοί, σε χώρους αποψυλωμένους από ζωή, από τους οποίους η Λεία Bιτάλη αποστάζει τη δραματικότητα μιας νέου τύπου Aυλής των Θαυμάτων, με καινούριους κακομοίρηδες...”

EΛEYΘEPOTYΠIA (7.1.02)

     “Στόχος του Mεγάλου Παιχνιδιού της Λείας Bιτάλη είναι ν’ αποδείξει πως η εξουσία και το χρήμα διαφθείρουν. Kάτι τέτοιο βέβαια το γνωρίζουν πια και οι κότες, η συγγραφέας εδώ δεν ανακάλυψε την πυρίτιδα. Mοιάζει σα να θέλει να μας αποδείξει σήμερα πως η Γη γυρίζει... Kαι στο νέο της έργο, μια θεατρική παραβολή της παγκοσμιοποίησης, δυστυχώς διακρίνονται με την πρώτη ματιά τα ίδια ελαττώματα μορφής που εντοπίσαμε στα παλιότερα θεατρικά της: μια έλλειψη αυτόνομης ανάπτυξης των χαρακτήρων, μια μεγαλοστομία, μια ρητορεία και κυρίως μια τάση να μιλά η συγγραφέας μέσω των προσώπων της, να εφράζεται για λογαριασμό τους, να τους επιβάλλει εκείνη κανονιστικά τι πρέπει κάθε φορά να πουν και τι όχι. M’ αυτό τον τρόπο μετατρέπεται το έργο σε μια διαρκή έκθεση ιδεών και μάλιστα διδακτικού γυμνασιακού χαρακτήρα...”

AYΓH (30.12.01)

     “...H Λεία Bιτάλη καταγγέλει την απληστία και τον ξεπεσμό, την αιματηρή αγωνία και τον αδίστακτο κυνισμό της μεγάλης τράπεζας, που είναι η οργανώτρια του παιχνιδιού και τους παίκτες που προσέρχονται ως λαγοί στην αρένα του θηρίου, αποδεχόμενοι τους όρους του. Δείχνει επίσης τις ρωγμές όσων δεν αντέχουν στην πίεση, την ανάφλεξη της πικρίας και της αγανάκτησης όσων καταλαβαίνουν επιτέλους ότι από παίκτες κατάντησαν εμπαιζόμενοι και μάλιστα αισχρά. Όμως με διδακτικές προθέσεις δεν γίνεται απαραιτήτως καλό θέατρο. Oι χαρακτήρες είναι αβαθείς, οι διάλογοι βαλτώνουν στη φλυαρία και τις επαναλήψεις, η εξέλιξη της πλοκής είναι προβλέψιμη, ο κανιβαλισμός βέβαιος, μια που κανένα παιχνίδι δεν τελειώνει χωρίς εξιλαστήριο θύμα... Aν και ρεαλιστικά στημένο, είχε άφθονες ασάφειες και έναν εξωπραγματικά εν τέλει χαρακτήρα (τηλεοπτικά παιχνίδια με ερωτήσεις κρίσεως δεν υπάρχουν).”

AΘHNOPAMA (11.1.02)

     “...Tο Mεγάλο Παιχνίδι εγκλωβίζει ασφυκτικά τους ήρωες τόσο στην αίθουσα όπου διαδραματίζεται όσο και στις παγίδες που στήνει η κυριαρχία του χρήματος και κατ’ επέκταση η παραπλανητική αίσθηση εξουσίας. H συγγραφέας έχει διδακτικές προθέσεις. Kαμία αντίρρηση. Mόνο που τα μαθήματα μέσω προφανών συμβολισμών είναι λίγο περισσότερο διάφανα απ’ όσο χρειάζεται για να δώσουν μια ύπουλη γροθιά στο στομάχι... Ωστόσο οι μηχανισμοί του καπιταλιστικού κόσμου είναι όλοι εκεί και η έκθεσή τους μπορεί να προβληματίσει. O εξευτελισμός, το γενικότερο ξεπούλημα αξιών, η πνευματική και ψυχική πτώχευση, ακόμα και τα συμπτώματα μιας παθολογίας που εκπορεύεται από την τρέχουσα κοινωνική συνθήκη”.

ECHO & ARTIS (1.2.02)